Ω γλυκύ μου έαρ

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Γαρδένιες για τον μπαμπά μου

Πηγαίναμε κάθε Μεγάλη Παρασκευή. Ο πατέρας μου και οι δύο αδελφοί του. Η γιαγιά μου και οι δύο αδελφές τις. Η μητέρα μου και ο αδελφός μου. Τα ξαδέλφια μου. Για την οικογένειά μου, που ανέβαινε από το Ψυχικό στην Κηφισιά, εκείνη την εποχή, ήταν εκδρομή.

Μεγάλη Δευτέρα – από τη Μεγάλη Εβδομάδα του Οδυσσέα Ελύτη

Κατάκοπος από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες να κοιμηθώ.
Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα του Ήλιου.

Οδυσσές Ελύτης / από την ποιητική συλλογή «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου», εκδόσεις «ύψιλον / βιβλία», 1984

*Ο πίνακας «Κόκκινες στέγες της Αγιάσου» (1925) είναι του ζωγράφου Σπύρου Παπαλουκά.

Το έθιμο του Λαζάρου

«Τις πρώτες μέρες του Απριλίου, το Σάββατο του Λαζάρου περιφέρεται στους δρόμους της Κέρκυρας ένα φλάμπουρο με την εικόνα του αναστημένου Λαζάρου φορτωμένη με χίλια δυο αστεία στολίδια, μαντήλια, ψεύτικα μαργαριτάρια, πολύχρωμες κορδέλες, καθρεφτάκια, εικόνες σε κάδρα και κούκλες. Αλλά και ο σημαιοφόρος είναι ντυμένος παράξενα.