Ένα διαφορετικό Πάσχα
Αρνάκι στο φούρνο για πρώτη φορά
Στο σπίτι ψησταριά δεν έχουμε. Τα προηγούμενα χρόνια όλο και κάποιος καλός φίλος και ψήστης μας περιμάζευε. Φέτος κάνω αρνάκι στο φούρνο. Γιατί ποτέ στις συνταγές δεν γράφουν σε ποιο μέρος του φούρνου να βάλω το ταψί; Για να μαζέψω δεντρολίβανο πήγα σε ένα παρτέρι δύο τετράγωνα πιο κάτω, πρωί πρωί, με τις πιτζάμες. Κάπου στη διαδρομή θυμήθηκα τα μέτρα του Πάσχα και με έπιασε αγωνία. Αν περάσει κανείς και με γράψει, ντυμένη Μίκυ Μάους με το δεντρολίβανο στο χέρι;
Η μαμά μου μόνη της
Θα ήθελα να φέρω τη μαμά μου να φάει μαζί μας. Χήρα φέτος πρώτη χρονιά. Δεν την πειράζει που είναι μόνη της στο σπίτι τόσες εβδομάδες, αλλά χθες το βράδυ, την ώρα της Ανάστασης, πρώτη φορά «έσπασε». Σέβομαι τα μέτρα, αλλά ταυτόχρονα θέλω και τη μαμά μου. Καθώς βλέπω μερικές, μικρές, παρέες μαζεμένες στη γειτονιά (όχι καταγγελία δεν θα κάνω φυσικά, οικογένειες είναι, μπορεί να μένουν όλοι μαζί), αναρωτιέμαι αν θα πείραζε τόσο να μην ήταν η μαμά μου μόνη.
Από το Χριστός Ανέστη στην πίστα
Το Πάσχα αισθανόμαστε χαρμολύπη- κοινότυπο αλλά πραγματικά χαρακτηριστικό. Μετά τα πάθη, τα τροπάρια και τις λειτουργίες –μέσω τηλεόρασης- το Μεγάλο Σάββατο έρχεται η ώρα της πίστας! Ρέμος, Γαρμπή, λουλούδια από εδώ, χοροί από εκεί- οι περισσότεροι τραγουδιστές άφωνοι μεν, μπότοξαρισμένοι και γυαλιστεροί δε. Ειλικρινά απορώ με την αντίληψη της Ανάστασης στην ελληνική τηλεόραση. Από το «Ω γλυκύ μου έαρ» στο «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών» και από κει απευθείας στο «Είμαι η Καίτη που αγαπούσες».
Όμως ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές, οι επιπτώσεις όλης αυτής της απομόνωσης είναι μπροστά μας και η ζωή θέλει κέφι και χιούμορ.
Η πασχαλινή παρέλαση
Στο μυαλό μου ήρθε η πασχαλινή παρέλαση της Νέας Υόρκης, γεμάτη χρώματα, στολές και την άνοιξη να έχει την τιμητική της. Την παρέλαση που φυσικά δεν έγινε φέτος, όπως τόσα άλλα. Θα ήθελα να πάω μια φορά. Από τις φωτογραφίες όλοι φαίνονται πολύ χαρούμενοι.
Του χρόνου με υγεία και τύχη, ελπίζω, θα επανέλθουμε στα έθιμά μας, με τις οικογένειές μας και τους φίλους μας.
Καλό Πάσχα να έχουμε…
Σημείωση: Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι από μια πασχαλινή παρέλαση της Νέας Υόρκης κάποτε.