Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες

Ένας βάλτος, ένα κορίτσι που μεγαλώνει μόνο του. Η φύση την πλαισιώνει και ταυτόχρονα κυριαρχεί. Οι σχέσεις της με τους ανθρώπους λιγοστές, όμως κάποιες τόσο ουσιαστικές, ανεπιτήδευτες.

Το “Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες” διαθέτει δράμα, έρωτα, δράση, φόνο, αγωνία, ομορφιά, με το φυσικό τοπίο πάντα σε πρώτο πλάνο.

Ένα βιβλίο ιδανικό γι’ αυτή την περίοδο που όλοι έχουμε ανάγκη να επισκεφτούμε νοερά άλλους τόπους, να εξερευνήσουμε τα ανθρώπινα συναισθήματα και να αγγίξουμε τη φύση.

Δεν θα μπορούσε άλλωστε να ήταν αλλιώς αφού η συγγραφέας, Ντέλια Όουενς, η οποία έκανε το λογοτεχνικό ντεμπούτο της στην 7^η δεκαετία της ζωής της, είναι ζωολόγος.

Το μυθιστόρημά της «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες», σε μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΔΩΜΑ (πριν διαβάσω την υπόθεση, με τράβηξε η καλαίσθητη έκδοση με το ιδαίτερο εξώφυλλο με την καραβίδα).

Το βιβλίο διατηρήθηκε στην πρώτη θέση των New York Times για 30 εβδομάδες. Έχουν πουληθεί πάνω από τεσσεράμισι εκατομμύρια αντίτυπα.

Έκανα ένα διάλειμμα από την διαδικτυακή κοινωνική ζωή μου για λίγες μέρες και χάθηκα μαζί του.

Σας το προτείνω.

Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Για χρόνια, οι φήμες για την Πιτσιρίκα του Βάλτου έδιναν κι έπαιρναν στο Μπάρκλι Κόουβ, ένα ήσυχο ψαροχώρι της Βόρειας Καρολίνας. Ο θάνατος του νεαρού Τσέις Άντριους τις έκανε να φουντώσουν ακόμη περισσότερο. Ποιος θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει, αν όχι εκείνο το αγριοκόριτσο που ζούσε μονάχο του στα βάθη του βάλτου;

Αλλά την Κάια δεν την είχαν καταλάβει. Ευαίσθητη και έξυπνη, είχε καταφέρει να επιβιώσει ολομόναχη, εγκαταλελειμμένη απ’ τους ανθρώπους, παρέα με τους γλάρους και μ’ όσα της δίδαξε η άμμος κι η αρμύρα. Όταν δύο νεαροί απ’ το χωριό γοητεύονται απ’ την άγρια ομορφιά της, η Κάια ανοίγεται σε μια καινούργια ζωή. Αλλά τότε συμβαίνει το αδιανόητο.

Μια ωδή στον φυσικό κόσμο και μια σπαρακτική ιστορία ενηλικίωσης, που μας υπενθυμίζει πώς τα παιδικά μας χρόνια μάς καθορίζουν για πάντα και ότι η ανθρώπινη φύση κουβαλά αρχέγονα, βίαια μυστικά, απ’ τα οποία κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει.

“Η Κάια άφησε το περιοδικό στα πόδια της με το μυαλό της να ταξιδεύει σαν τα σύννεφα. Κάποια θηλυκά έντομα τρώνε το ταίρι τους, μητέρες από την οικογένεια των θηλαστικών εγκαταλείπουν τα μικρά τους λόγω του μεγάλου στρες, πολλά αρσενικά βρίσκουν ριψοκίνδυνους ή πανούργους τρόπους ώστε το σπέρμα τους να επικρατήσει των ανταγωνιστών τους. Τίποτα δεν είναι υπερβολικά απρεπές εφόσον βοηθάει να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής. Η Κάια ήξερε πως αυτό δεν αποτελούσε κάποια σκοτεινή πλευρά της Φύσης· ήταν απλώς επινοητικοί τρόποι να τα βγάζεις πέρα όταν όλα είναι εναντίον σου. Και με τους ανθρώπους, το πράγμα σίγουρα πήγαινε ακόμα πιο μακριά.”