Μαραμένοι ενήλικες

Το πρωί ξυπνάω ανόρεχτα, δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ και το κυριότερο έχω χάσει τον ενθουσιασμό μου. Οι μέρες είναι λίγο μουντές, λίγο αδιάφορες, σαν πρωινό του χειμώνα με αδύναμο ήλιο.

Δύο χρόνια μετά από την έναρξη της «κορωνόμπαλας», όπως την αποκαλεί η δεκάχρονη Ίρια, τα πράγματα είναι καλύτερα. Δεν έχουμε τον αρχικό φόβο, υπάρχουν εμβόλια, πρωτόκολλα και μία επίπλαστη κανονικότητα που αποκαλούμε καθημερινότητα. Θα έπρεπε να είμαι καλά, είναι ίσως αχαριστία να μην είμαι καλά. Έτσι δεν είναι;

Κι όμως…

Languishing: μαραίνομαι, μαραζώνω

«Δεν ήταν υπερκόπωση (burnout)- είχαμε ακόμη ενέργεια. Δεν ήταν κατάθλιψη – δεν νιώθαμε απελπισμένοι. Απλά νιώθαμε κάπως δίχως χαρά και σκοπό. Φαίνεται υπάρχει όνομα γι’ αυτό: languishing» γράφει ο Adam Grant σε άρθρο του στους New York Times.

Έψαξα να βρω τη μετάφραση του languishing. Φθίνω, μαραίνομαι, εξασθενώ, μαραζώνω, αργοπεθαίνω.

Μαραίνουμε λοιπόν. Θα έλεγα κιόλας ότι μεγαλώσαμε, γεράσαμε απότομα. Φθίνουμε ψυχικά.

Το μεσαίο παιδί της ψυχικής υγείας

Ο Adam Grant τα εξηγεί πολύ απλά και όμορφα. «Στη ψυχολογία» γράφει, «σκεφτόμαστε για την ψυχική υγεία σε ένα φάσμα μεταξύ κατάθλιψης και άνθησης. Η άνθηση είναι η κορυφή του να είσαι καλά. Έχεις δυνατή την αίσθηση του νοήματος, κυριαρχία και είσαι σημαντικός για τους άλλους. Η κατάθλιψη είναι η κοιλάδα του να μην είσαι καλά. Αισθάνεσαι απελπισμένος, εξουθενωμένος και άχρηστος.

Το μαράζωμα  (languishing) είναι το μεσαίο παιδί της ψυχικής υγείας. Είναι το κενό ανάμεσα στην κατάθλιψη και την άνθηση- η απουσία του να είσαι καλά. Δεν έχεις συμπτώματα ψυχικής ασθένειας, αλλά ούτε είσαι και μέσα στην εικόνα της ψυχικής υγείας.»

Αφού αναγνωρίζει τι είναι, συνεχίζει λέγοντας «Φαίνεται να είναι πιο σύνηθες από μία μεγάλη κατάθλιψη- και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να ενέχει μεγαλύτερο ρίσκο για ψυχική αρρώστια». Χτυπάει το καμπανάκι.

Και μετά τι κάνω

Τι να κάνουμε λοιπόν γι’ αυτό; Καταρχήν να το αναγνωρίσουμε και να το ονοματίσουμε.

Να κρατήσουμε μία «ροή» στο πρόγραμμά μας. Να κρατηθούμε στην εργασία μας, στα σχεδία μας.

Για να κρατήσουμε μία ροή, πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι, στοχοπροσηλωμένοι.

Το να είναι κανείς συγκεντρωμένος χωρίς διακοπές ήταν δύσκολο και πριν την πανδημία. Με τις συνεχείς αλλαγές, την αβεβαιότητα, τα σχολεία κλειστά, την εργασία εξ’ αποστάσεως, η συγκέντρωση απομακρύνθηκε περισσότερο. Πώς μπορούμε να την επανακτήσουμε; Με όρια. Χρειάζονται ξεκάθαρα όρια, σε απλά πράγματα. Όπως πχ. να μην κοιτάξεις το κινητό σου και τα κοινωνικά δίκτυα όσο γράφεις ένα άρθρο. Τόσο απλά.

Μικρές νίκες

Η πανδημία ήταν μία μεγάλη απώλεια. Είναι σημαντικό να εστιάσουμε σε μικρές νίκες

«Η πανδημία δεν είναι μόνο στο χέρι μας- είναι και στις συνθήκες μας.»…. «Όσο προχωράμε σε μία νέα πραγματικότητα μετά την πανδημία, ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε την αντίληψή μας σχετικά με την ψυχική υγεία και του να είσαι καλά. Το ότι δεν έχεις κατάθλιψη, δεν σημαίνει ότι δεν παλεύεις.»

Διαβάζοντας το άρθρο του Adam Grant δε λύθηκαν όλα μου τα προβλήματα, ούτε άνθησα από τη μία μέρα στην άλλη. Όμως μου έδωσε καταρχήν μία συντροφικότητα. Είναι καθησυχαστικό να ξέρω ότι δεν είμαι μόνο εγώ. Μου έδωσε κίνητρο να διαβάσω, να ψάξω εκ νέου τι με ενδιαφέρει και τι έχω παραμελήσει, τι με κάνει να σκέφτομαι, τι με κάνει να αισθάνομαι, τι μου δίνει χαρά όταν ξυπνάω το πρωί.

Και λίγο λίγο να γίνομαι νεότερη, να γίνομαι σοφότερη, να γίνομαι πιο χαρούμενη. Με μικρά βήματα.

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Adam Grant με τίτλο “There’s a Name for the Blah You’re Feeling: It’s Called Languishing” εδώ. Η εικόνα είναι η εικόνα που συνοδεύει το άρθρο στους NYT.