Θαλασσινό ηλιοβασίλεμα

Σαν το βλέμμα στη θάλασσα στρέψεις αντάμα,

στο ηλιοβασίλεμα χάνεις τη λαλιά,

από τόση μαζεμένη ομορφιά.

Τα κύματα λικνίζονται θαρρείς στο ρυθμό μίας μπάντας,

Μαραμένοι ενήλικες

Το πρωί ξυπνάω ανόρεχτα, δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ και το κυριότερο έχω χάσει τον ενθουσιασμό μου. Οι μέρες είναι λίγο μουντές, λίγο αδιάφορες, σαν πρωινό του χειμώνα με αδύναμο ήλιο.

Δύο χρόνια μετά από την έναρξη της «κορωνόμπαλας», όπως την αποκαλεί η δεκάχρονη Ίρια, τα πράγματα είναι καλύτερα. Δεν έχουμε τον αρχικό φόβο, υπάρχουν εμβόλια, πρωτόκολλα και μία επίπλαστη κανονικότητα που αποκαλούμε καθημερινότητα. Θα έπρεπε να είμαι καλά, είναι ίσως αχαριστία να μην είμαι καλά. Έτσι δεν είναι;

Κι όμως…

Ω γλυκύ μου έαρ

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Γαρδένιες για τον μπαμπά μου

Πηγαίναμε κάθε Μεγάλη Παρασκευή. Ο πατέρας μου και οι δύο αδελφοί του. Η γιαγιά μου και οι δύο αδελφές τις. Η μητέρα μου και ο αδελφός μου. Τα ξαδέλφια μου. Για την οικογένειά μου, που ανέβαινε από το Ψυχικό στην Κηφισιά, εκείνη την εποχή, ήταν εκδρομή.